Voor de onderzoekers bewijst deze ontdekking dat we nog steeds heel weinig weten over het zeeleven in diepe zeeën en dat zelfs een ongebruikelijk aas de sleutel kan zijn tot het begrijpen van de veerkracht en veranderingen van oceaanecosystemen.
Het verkennen van de bodem van de oceaan blijft een van de grote uitdagingen voor de wetenschap. Slechts 5 % van de zeebodem is in detail bestudeerd, volgens het Netwerk voor Mariene Educatieve Hulpbronnen (REEDUCAMAR). De druk, de duisternis en de technische moeilijkheden maken elke expeditie tot een uitdaging. Misschien is dat de reden waarom een experiment in de Zuid-Chinese Zee zoveel stof heeft doen opwaaien: de onderzoekers besloten het kadaver van een koe op 1500 meter diepte te dumpen om roofdieren aan te trekken en hun gedrag te registreren.
Een ongebruikelijk aas op de continentale helling
Het oorspronkelijke plan van de wetenschappers was om het lichaam van een walvis te gebruiken, een gebruikelijker middel in studies naar aasgedrag in zee, maar de logistiek en het gewicht maakten dit onmogelijk. In plaats daarvan kozen ze voor een koe die was uitgerust met hoge-resolutiecamera’s. Het aas werd neergelaten op een continentale helling in de buurt van het eiland Hainan en tot verbazing van het team verschenen al snel de eerste bezoekers.
De gemaakte beelden toonden acht slaaphaaien uit de Stille Oceaan (Somniosus pacificus), een schuwe soort die zelden te zien is en nog nooit in dit deel van de oceaan was geregistreerd. Het meest opvallende was hun gedrag: de dieren leken “in de rij te staan” om te eten en toonden een ongebruikelijk respect voor de beurtvolgorde rond het kadaver.
“Dit gedrag suggereert dat zelfs in diepwateromgevingen individuele concurrentie de prioriteit bij het eten bepaalt”, verklaarde Tian, auteur van de studie, in een verklaring in Marine Biodiversity, het tijdschrift waarin de bevinding werd gepubliceerd.
Aanwijzingen voor een verborgen ecosysteem
De aanwezigheid van deze haaien op meer dan anderhalve kilometer diepte impliceert dat er in het gebied populaties van grote vissen moeten zijn die roofdieren van deze omvang kunnen onderhouden. Bovendien vertoonden sommige exemplaren parasieten in de vorm van copepoden die aan de huid vastzaten, wat de deur opent voor toekomstig onderzoek naar hun gezondheid en aanpassing aan verschillende habitats.
Tot nu toe lag de zuidelijkste grens van deze soort in diepe wateren in de buurt van Palau en de Salomonseilanden. Hun verschijning in de Zuid-Chinese Zee roept een vraag op: zijn ze daar altijd al geweest zonder te worden opgemerkt, of verplaatst de klimaatverandering hun leefgebieden naar nieuwe breedtegraden?
