Wat bevindt zich in de maan? Ontdek hoe haar geheimen ons begrip van de ruimte veranderen.
Door de geschiedenis heen is de maan een object van wetenschappelijke interesse en onderzoek geweest. Van de historische aankomst van Apollo 11 in 1969 tot de ontwikkeling van het Artemis-programma om de menselijke ontwikkeling op de belangrijkste natuurlijke satelliet van de aarde te bevorderen, blijft deze satelliet centraal staan in astronomisch onderzoek.
In deze context heeft een internationaal team van wetenschappers een belangrijk aspect van dit hemellichaam bevestigd dat tot nu toe een mysterie was gebleven: de kern is vast, vergelijkbaar met die van de aarde en heeft een dichtheid die dicht bij die van ijzer ligt.
De vondst, gepubliceerd in het tijdschrift Nature, maakt een einde aan een decennialang debat over de structuur van de maan en zou ons begrip van het zonnestelsel wel eens kunnen herschrijven.
Wat bevindt zich in het binnenste van de maan en hoe verandert dit ons beeld van de ruimte?
Volgens het onderzoek van Arthur Briaud van het Franse Nationale Centrum voor Wetenschappelijk Onderzoek bestaat de kern van de maan uit twee verschillende lagen: een vloeibare buitenste laag en een vaste binnenste laag, vergelijkbaar met de structuur van de aardas. Deze laatste laag heeft een dichtheid van 7.822 kg/m³, vergelijkbaar met die van ijzer.
De eerste laag heeft een straal van ongeveer 362 kilometer, terwijl de vaste kern een totale straal van 258 kilometer heeft. Samen vormen deze twee lagen ongeveer 15% van de totale straal.
Het onderzoek toonde ook aan dat het tweede bestanddeel een dichtheid heeft die vergelijkbaar is met die van ijzer, wat bevestigt dat het bepaalde kenmerken gemeen heeft met de aardas. Deze bevinding biedt nieuwe aanwijzingen over het magnetisch veld en de evolutie ervan gedurende miljoenen jaren.
Het onderzoek maakte gebruik van gegevens van verschillende ruimtemissies en verschillende experimenten met betrekking tot de maan om een nauwkeurig model te maken van het geschatte profiel van het binnenste van de maan.
Meer bepaald ontwikkelden ze nieuwe simulaties die seismische gegevens, gravitationele vervormingen en veranderingen in de afstand tussen de aarde en de maan combineerden. De resultaten komen overeen met een hypothese die in 2011 door NASA-wetenschappers werd voorgesteld, die al wees op een mogelijke vaste kern.
Wat onthult het magnetisch veld van de maan over haar evolutie?
Deze ontdekking is cruciaal omdat ze inzicht geeft in het vormings- en evolutieproces van de natuurlijke satelliet. Ze versterkt het idee dat de maan in haar eerste miljard jaar een sterk magnetisch veld had, gegenereerd door de interne activiteit van haar kern.
De maan had een extreem krachtig magnetisch veld, maar dat verdween miljarden jaren geleden. Volgens onderzoekers genereerde de beweging van de binnenkern elektrische stromen die een magnetisch inductieveld creëerden. Toen de binnenkern echter begon af te koelen, verdween het magnetisch veld.
Inzicht in hoe dit veld is ontstaan en verdwenen, kan dus aanwijzingen opleveren over de vroege geschiedenis van het zonnestelsel en over de oorsprong van andere hemellichamen.
In de loop der jaren heeft maanonderzoek geleid tot de identificatie van waardevolle hulpbronnen, zoals helium-3, dat in de toekomst van cruciaal belang zou kunnen zijn voor fusie-energie. Deze belangstelling voor de maan richt zich niet alleen op zijn geologie, maar ook op zijn potentieel als vertrekpunt voor missies dieper in de ruimte.
Bovendien zou de studie van de kern van de maan informatie kunnen opleveren over de geologische geschiedenis van de aarde, aangezien beide hemellichamen een vergelijkbare oorsprong hebben. Inzicht in de evolutie van de kern van de maan zou ook kunnen helpen om de mysteries van andere planeten en hun respectieve magnetische velden te ontrafelen.
Het belang van de maan voor de aarde
De maan is van groot belang voor het functioneren van de aarde. Enerzijds houdt haar zwaartekracht de helling van de aardas constant, waardoor deze niet te veel gaat schommelen.
Door haar as stabiel te houden, draagt ze ook bij aan regelmatige seizoenen, waardoor de aarde een leefbaardere planeet is.
Wat de dierenwereld betreft, verlicht haar licht de nacht en beïnvloedt ze de dieren. Bovendien passen veel nachtdieren hun jacht- en voortplantingsgedrag aan aan de maanfase.
