De zin “een kleine stap voor de mens” staat in het collectieve geheugen gegrift als het hoogtepunt van de ruimteverkenning. De Verenigde Staten wonnen de race van de Sovjet-Unie toen Neil Armstrong zijn voetafdruk achterliet op de maan. Maar 56 jaar later kijkt Washington opnieuw met bezorgdheid naar de maan. De rivaal is veranderd en de prijs is veel groter dan alleen de prestatie om er te komen. De nieuwe ruimtewedloop tegen China gaat niet om de glorie, maar om de controle over de hulpbronnen die de toekomst in de ruimte en het machtsevenwicht op aarde zullen bepalen.
De belofte van Sean Duffy.
Enkele uren nadat Starship zijn tiende vlucht had voltooid, de eerste succesvolle van de laatste vier pogingen, deed de waarnemend directeur van NASA een krachtige uitspraak: “In 2027 sturen we weer Amerikaanse astronauten naar de maan. We hebben de ruimtewedloop van gisteren gewonnen, we gaan de ruimtewedloop van vandaag tegen China winnen en we zullen altijd de ruimtewedloop van morgen winnen.”
De vertragingen van Artemis.
De oorspronkelijke datum die NASA had vastgesteld voor een nieuwe maanlanding met mensen was 2024. Zoals Alejandro Alcantarilla van NSF opmerkte, waren tegen die tijd noch de centrale trap van de SLS-raket, noch het Orion-ruimtevaartuig, noch de ruimtepakken van de astronauten, laat staan de HLS-maanlandingsmodule: een Starship van SpaceX aangepast om op de maan te landen, klaar.
De laatste geplande datum voor de missie Artemis III is augustus 2027. Het is mogelijk dat de andere onderdelen van de missie tegen die tijd klaar zijn, maar steeds meer analisten betwijfelen of het Starship-ruimtevaartuig op tijd klaar zal zijn, aangezien het zelf ook vertraging heeft opgelopen.
Het “verloren” jaar van Starship.
Het gigantische ruimtevaartuig van SpaceX is de enige troef van de Verenigde Staten om hun astronauten op de maan te zetten, tenminste totdat het alternatief van Blue Origin klaar is. Maar de ontwikkeling ervan heeft een aanzienlijke vertraging opgelopen. Na een succesvolle vlucht in juni 2024 heeft het bedrijf van Elon Musk meer dan een jaar nodig gehad om het programma weer op de rails te krijgen.
Dit jaar van weinig vooruitgang bij Starbase heeft NASA in spanning gehouden. Vooral omdat SpaceX nog steeds de overdracht van stuwstoffen in de ruimte op een nooit eerder geziene schaal moet aantonen voordat het verder kan gaan met een onbemande maanlanding in 2026.
De methodische verovering van de maan door China.
Verre van de politieke wisselvalligheden die vaak van invloed zijn op westerse ruimtevaartprogramma’s, volgt China al decennialang een volhardend plan. De robotmissies van Chang’e hebben al ongekende mijlpalen bereikt, zoals het naar de aarde brengen van de eerste monsters van de verborgen kant van de maan. Maar dat was nog maar het begin.
Het doel van China is om samen met zijn partners een enorme basis op de maan te creëren, en daarvoor ontwikkelt het al geruime tijd zijn eigen bemande maanprogramma. China is van plan om zijn eerste astronauten in 2030 naar de maan te sturen, en zijn ingenieurs werken gestaag aan dat doel. De afgelopen weken heeft het staatsbedrijf CASC met succes een prototype van zijn maanmodule Lanyue getest en een statische ontsteking van de zware raket CZ-10 voltooid. Voor experts op het gebied van het Chinese ruimtevaartprogramma, zoals Dean Cheng, is het “zeer waarschijnlijk dat de Chinezen op de maan zullen landen voordat NASA terug kan keren”.
De Wilde Westen van de maanbronnen.
De hypothetische overwinning van China in de ruimte zou een ongekende geopolitieke nederlaag zijn voor de Verenigde Staten, maar niet vanwege het bereiken van de maan, iets wat het land uiteindelijk al tussen 1969 en 1972 heeft gedaan. De Amerikaanse senator John Cornyn zei het zonder omwegen: “Wie de laatste grens beheerst, beheerst de toekomst. Als de Verenigde Staten de onbenutte hulpbronnen van de maan niet exploiteren, zal China dat wel doen.“
Volgens hoogleraar wetenschapsbeleid Kazuto Suzuki is dit geen race om voet op de maan te zetten. Het is een race om de maanbronnen te vinden en te beheersen. ”China wil de eerste zijn om het recht te hebben om de hulpbronnen te domineren en te monopoliseren, het is de Wilde Westen.”
Over welke hulpbronnen hebben we het?
Hoewel het Ruimteverdrag van 1967 nationale toe-eigening van hemellichamen verbiedt, is de realiteit dat wie het eerst komt en de infrastructuur opzet, een voorsprong heeft bij het exploiteren van de enorme schatten die de maan te bieden heeft:
- Bevroren water: geconcentreerd in de kratertjes in de eeuwige schaduw van de maanpolen. Dit is niet alleen van vitaal belang voor het leven, maar kan ook worden afgebroken tot waterstof en zuurstof, de basiscomponenten voor de productie van raketbrandstof. Een basis op de zuidpool van de maan zou in feite een “tankstation” zijn voor toekomstige missies naar Mars en verder.
- Helium-3: een licht en zeldzaam isotoop op aarde dat in overvloed aanwezig is in het maanregolith. Het wordt beschouwd als een potentiële schone en efficiënte brandstof voor kernfusie, de energie van de toekomst.
- Metalen en mineralen: Het maanoppervlak is rijk aan ijzer, titanium, aluminium en het meest cruciale materiaal, silicium. Deze materialen zouden kunnen worden gebruikt om een basis te bouwen en te onderhouden met behulp van lokale hulpbronnen, van het maken van bakstenen met maanstof tot het printen van zonnepanelen.
- Zonne-energie: zonder een atmosfeer die de energie verspreidt, is de zonne-energie op de maanpolen constant en overvloedig, een betrouwbare energiebron om een menselijke basis van stroom te voorzien.
De kernreactor en zijn verboden zone.
De vrees in Washington is dat het eerste land dat een functionele basis vestigt, in de praktijk aanspraak kan maken op het grondgebied. Deze bezorgdheid werd enkele dagen geleden expliciet toen de Amerikaanse regering NASA aanspoorde om tegen 2030 een kernsplijtingsreactor op de maan te installeren, om zo de Russische plannen voor te zijn.
Een kernreactor is onmisbaar om de ijskoude en lange maanavonden van twee weken te overleven, waarin zonne-energie geen optie is. De richtlijn was duidelijk: “Het eerste land dat dit doet, zou een verboden zone kunnen afkondigen, wat de Verenigde Staten aanzienlijk zou beperken”. Bovendien staat de controle over het hoogste terrein op het spel, wat cruciaal is voor het domineren van communicatie, navigatie en militaire inlichtingen op aarde.
Er staat veel macht op het spel.
Als China erin slaagt om eerder dan de Verenigde Staten op de maan te landen, zou dat het einde betekenen van het Amerikaanse exceptionalisme. Als eerste aankomen betekent een beslissende invloed op het vaststellen van de technische normen en communicatieprotocollen voor de ruimte rond de maan.
De Verenigde Staten hebben het voordeel van hun ervaring en een meer geavanceerde privésector, maar China heeft stabiliteit, langetermijnplanning en een niet aflatende drive in zijn voordeel. Dit keer is het doel niet een vlag, maar de sleutel tot de hulpbronnen die de toekomst van de mensheid in de verre ruimte en het delicate machtsevenwicht op onze eigen planeet zullen bepalen.
